Lip Liner 8

Hindi ko alam kung bakit ako masaya. Uhmm, siguro ang tamang term eh inspired. Hindi naman ako inlab. May ganito ba talagang feeling?

Kagabi, habang umiinom ako ng hot choco, pinatugtog ko ang kanta ni Anita Baker na Caught Up In The Rapture. Bigla na lang na-uplift ang spirit ko. 'Tapos, kanina sa work, parang maghapon akong nakangiti habang kinakanta ko 'yung kanta na 'yun. Bakit kaya? Hindi naman ako nag-aadik. Hindi kaya napo-possessed lang ako?

Ewan! Mas mainam na ang maging masaya kesa malungkot. Scratch the siko!

*************************************************

Speaking of kaadikan, nalululong na 'ata ako sa Dahil May Isang Ikaw. Inaabangan ko talaga ang development ng mga characters at ng plot. Magaling si Sid Lucero. Hindi siya nagpapahuli sa galing sa acting kay Jericho. Pero si Lorna ang talagang magaling. Nakatulong sa kanya ang kanyang kasalukuyang pagdadalamhati. Ang role kasi n'ya ay isang tough and successful lawyer na nangungulila sa kanyang nawawalang anak. Mahirap ramdamin ang tagumpay na walang kinang ang mata.

Isa sa mga linyang tumimo sa akin so far ay ang tanong ni Jericho kay Lorna:

"Paano mo maipagtatanggol ang kasong hindi mo na pinaniniwalaan?"

Panoorin n'yo na lang nang malaman n'yo ang isinagot ni LT.

*************************************************

Exciting na naman ang tennis! Kasi, Rafael Nadal is back!

Magawa na n'ya kayang pagwagian ang katangi-tanging grandslam tournament na hindi pa n'ya napapanalunan?

Mukhang maraming obstacle. Una, ang kanyang archrival na si Federer na pinuno ng men's ranking ngayon. Pangalawa, ang umungos kay Nadal bilang 2nd top player na si Andy Murray. At, pangatlo, si Rafa mismo. Kagagaling lang n'ya sa injury at ito ang una n'yang grandslam appearance pagkatapos n'yang matalo sa 4th round ng pinaghaharian n'yang French Open.

Well, abangan na lang natin, 'di ba?

Lip Liner 7

Wimbledon Disappointment.

Rafael Nadal is not playing the grass this year. I was soooo disappointed! Hindi na nga n'ya na-defend 'yung French Open, pati ba naman ang Wimbledon? But then again, that does not change the fact that he is a great player. I just wish he stays out of injuries so people can see him playing Grand Slams more often for the many years to come. Besides, tennis will become boring without him.

Pop Goes the King.

Michael Jackson died on Thursday. I grew up to his music and had tried to emulate his moonwalk. Sheez! Just kiddin' on the moonwalk part. Hehehehe. Well, I assume that he is one celebrity not a single person on earth who is not in a coma does not recognize ( no matter how vague, no matter how demeaning ). So, expect a barrage of news on every media about anything related to the King of Pop.

Probably Probable.

I have been using the word "probably" so profusely in my correspondence and conversations that I think I am beginning to unuse "maybe". I just love the sound and tone it brings to a message. It seems more high end, tactful and genuinely savoir faire. And, probably very British.

To Renovate Or Rebuild?

I have finally decided not to renovate our family home. Well, just last night since the dilemma started 3 years ago. I was told that renovating is costlier than building a new house. Besides, creativity is limited in renovation. There are just some things you can not do as some parts are almost impossible to change already. So, I called my mother today and told her I want the house destroyed! She was speechless for a while and, knowing that she did not raise a monthly period-stricken b*tch, had to laugh out loud when she realized it was just me being Marvin again. Very up-to-the-moment. I told her they will practically be homeless until the new one is built while I'd be tightening my already tight belt. Still, I'm nothing short of excited!

Quick Round Up.

My friend Bessie gave birth last week to a baby boy. I told her how happy I am now that she is a mother. Apparently, she's loving every moment of it! Meanwhile, recently, Jocelyn, a classmate from elementary found me in Dubai through Friendster. It was a long shot from those days but I can still remember how she used to fetch me up to go for Christmas carolling every year. Sheer fun and pure business! Hahaha. Incidentally, through Friendster (again, albeit I don't log in to that social networking site very often anymore) also, I found out that one of my high school classmates, Popes and one of my college schoolmates, Abe (he aptly changed it to Yva, that b*tch! hehehehe) are working in Dubai. Have excitedly spoken with them but haven't met all of them yet so, I guess I'd be looking forward to a busier calendar next month. Oh saints save this blog!

Lip Liner 6

Andami ko talagang pinagkaabalahan nitong mga nakakaraang araw/buwan. Lahat siyempre, work-related. Napabayaan ko na tuloy ang blog ko. Sorry naman sa mga bumibisita dito. I'm sure, nami-miss n'yo na ako. Pwedeng mag-assume? Last month pa kase ang huling entry. Pwedeng humingi ng pasensya? Pwede naman siguro.

Sa mga pagtitipon ng mga Pilipino dito sa Dubai na napupuntahan ko, hindi talaga mawawala sa mga pinaguusapan ang reklamo ng mga kababayan natin sa trabaho nila. Kesyo puro daw sila overtime at hindi raw tama ang sahod nila sa dami ng ginagawa nila. Pwede bang huwag na lang akong i-invite kung ganito lang din ang usapan? Meron pang moment na sisisihin ang ibang lahi dahil hindi daw marunong magtrabaho kaya madalas sa kanila napupunta ang ibang gawain pagkatapos ay hindi naman sila napo-promote o napupuri ng amo nila. Hayyy! Nakaka-drain ng energy ang makinig sa wantusawa nilang litanya. Hindi ba dapat magpasalamat na lang tayo na sa kabila ng milyon milyong taong walang trabaho eh heto at meron tayong naipapadala sa pamilya natin sa bawat katapusan ng buwan? Pwede bang be thankful na lang? Pwede naman siguro.

Mother's day last Sunday. Siyempre, nagsipsip na naman ako sa dalawa kong nanay at binati sila ng maligayang araw ng mga ina. Napakasaya nila kapag tumatawag ako. Bagama't naiintindihan nila na talagang hindi ako madalas makatawag sa kanila dahil busy ako sa trabaho, nagi-guilty pa rin ako dahil hindi naman sapat na dahilan ang kung anuman ang pinagkakaabalahan ko para lang hindi sila kausapin parati. Pwedeng bumawi starting today? Pwede naman siguro.

Nabanggit ko si Drake sa huli kong post. Pwedeng kiligin? Hindi ko na-realize na binabasa pala ng kapatid ko ang blog ko. Tuloy nung minsang nagkita kami tinanong n'ya kung sino daw si Drake. Naumid ang dila ko at hindi ako nakasagot. Pwedeng speechless? Alam kong wala namang magiging problema sa kapatid ko 'yun eh (sana...). Pero, pwede bang maghanap ng tamang panahon para i-reveal ko kung sino s'ya? Pwede naman siguro.

Namumroblema ako sa paguwi ko sa Pilipinas ngayong taon na ito. Hindi daw ako pwedeng magbakasyon ng higit sa tatlong linggo sabi ng amo ko dahil wala daw gagawa ng trabaho ko. Balak ko pa namang magdiwang ng kaarawan ko sa Disyembre kasama ang pamilya ko. Abala daw kami sa buwan na 'yun kaya walang uuwi. Eh, surprise ko pa naman sa family ko 'yung paguwi ko na 'yun kase kumpleto kami nun! Pwedeng madisappoint? Hindi ko talaga alam ang gagawin kong diskarte para mapayagan ako. Pwedeng manggigil? Pwede naman siguro.

Lip Liner 5

"...hiwalay na kame."

Tulad ng normal kong ginagawa, tinawanan ko lang ang kaibigan kong si Mitz nang sabihin n'ya sa akin na hiwalay na sila ng boyfriend n'ya. Parang sirang plaka lang na paulit-ulit ang tugtog pero hindi ko inihihinto dahil kahit papano, nag-eenjoy rin ako sa ka-weirdohan kong makinig. Ilang beses ko na bang napakinggan sa kanya 'yung linyang 'yun?

"For the nth time?", sabay tawa ko ng malakas habang tinitignan ko ang nakapaskil na "sale" sa shopping mall na nadaaanan ng bus namin pauwi ng accommodation. Hindi pa pala ako nakakapag-shopping this month. Sa Friday, pagkasimba ko titingin ako ng bagong boxers tsaka black socks.

"I know. Pero Marvin, this time, totoo na 'to!", seryoso n'yang litanya na parang kahit s'ya, tanggap na rin n'ya sa sarili n'ya na paulit-ulit lang ang tinatahak niyang landas sa dyowa n'ya - away-bati, away-bati, away-bati...

Ah, ok...", sarkastiko kong sagot. Sanay na sa akin si Mitz. Nagkakabasahan na kami ng iniisip kaya hindi na bago sa kanya ang pagiging sarkastiko ko.

"Angsakit lang kasi ng sinabi n'ya eh. Ito na yata 'yung hindi ko kayang lunukin." Tamlay-galit n'yang sabi. Kilala ko ang kaibigan ko. Konting kasiyahan, masayang masaya na siya. Konting kalungkutan, damang dama rin n'ya. Parang mathematics lang ang bawat emosyon sa kanya. Nalalagyan n'ya ng exponent. Kaya kapag pinagsasama n'ya ang mahigit sa isang emosyon, alam ko nang somesing is wrong.

"Baket? Ano ba'ng sinabi?", kumagat naman daw ako sa pa-suspense n'yang entrada.

"Sabi n'ya, hindi raw ito ang gusto kong buhay. Hindi raw ako masaya sa ganitong buhay with him. Hindi daw n'ya ako mabibigyan ng deserve ko. Alam daw n'ya. Nararamdaman daw n'ya. Maghanap na lang daw ako ng iba na makakapagpasaya sa akin! Wala raw kapupuntahan ang relasyon namin!", dire-diretso n'yang sabi.

Weird.

No! Morbid!

"May gano'n? Baket daw? Eh, wala ka namang ibang ginusto sa buhay mo kundi makasama s'ya ah! Hindi ka na nga lumalabas kasama kami kasi importante sa 'yo ang bawat moments n'yo together, 'tapos wala ka namang ibang bukambibig kundi 'yang jowa mo tsaka 'yang jowa mo pa rin tsaka syempre, ang jowa mo pa rin! Adik ka nga sa kanya eh. Pwede na ngang mag-coin ng word para lang may proper na tawag sa mga ginagawa mo 'tapos sasabihin n'ya hindi ka masaya! Saan galing 'yun?", ang mahinahon kong banat.

Hindi pala masyadong mahinahon kase napapatingin na 'yung iba kong kasama sa bus dahil medyo nag-falsetto na ako.

"Ewan ko. Pero this time, iba na talaga. It's for real. I don't deserve to be treated like this. Ano pa ba ang dapat kong gawin? 'Wag naman n'ya akong tratuhin ng ganu'n!" himutok n'ya.

In fairness, I have to give it to my friend. Hindi dahil sa kaibigan ko s'ya. Pero isa rin s'yempre 'yun sa reason kung bakit sa kanya ako papanig. Part ako ng support system n'ya eh. Pero other than that, hindi ko yata matanggap na may mga taong hindi kayang tumanggap ng pagmamahal. She's been really dedicated in loving him. Saksi ako doon 24/7. 'Yung simpleng nakaupo lang sila habang nanonood ng TV, kung maikwento n'ya sa amin akala mo naman nanalo s'ya sa jueteng. Tiniklop lang ng boyfriend n'ya 'yung damit n'ya, parang gusto nang isulat sa Maalaala Mo Kaya. Nasaan ang hindi masaya du'n?

Normal lang naman sa relasyon 'yung nag-aaway dahil sa selos o dahil merong hindi tinupad na sinabi ng isa. Pero para sisihin mo ang sarili mo dahil sa palagay mo hindi mo mapaligaya ang taong mahal mo, sino ka? Naisip ko na lang na kung hindi duwag ang dyowa n'ya, sadya lang sigurong psycho.

Duwag kasi hindi n'ya matanggap na pwede rin pala s'yang maging masaya at mahalin.

Psycho kasi hindi n'ya maharap ang realidad ng buhay.

I therefore conclude...

Kunsabagay, minsan pareho lang kami. Iisa lang naman kasi ang dahilan ng gano'ng ugali eh. Takot. Malaking takot.

Takot na baka sa huli, kapag nag-invest ka na ng sobrang emosyon, kapag in-emrbace mo na ang masayang buhay, malalaman mo na lang na hindi pala totoo ang lahat. Na sa isang iglap lang, kukunin din sa 'yo ang lahat ng magandang bagay na nangyayari sa 'yo.

Question is, kailan ka pa magiging masaya?

"So, this is it? Totoo na 'to?", tanong ko ulet. 'Yung tanong na tipong hindi na rin interesado sa kung anuman ang maririnig na sagot.

"Pinapahatid ko na 'yung gamit ko from him. Sabi ko i-drop na n'ya sa apartment ko...", may panghihinayang n'yang sagot. Gumagana na naman ang exponent sa emosyon n'ya.

There. Ang hatiran ng gamit galore.

"Eh ikaw, kumusta na? Kumusta na kayo?", sabay segue na tanong n'ya sa akin. Kakagimbal 'yung tanong na 'yun ah!

"Anong 'kayo'? Walang 'kami'!", pa-cute kong sagot.

At nauwi ang mahaba naming usapan sa kung saan saan. Natapos ang phone conversation at nag-text s'ya sa akin.

"Marvin, good night. I'll be fine. Enjoy your single life. :-)"

Adik. Enjoy your single life?

Wehanopangaba!

Lip Liner 4

me without the earphone, isang usapan sa bus:

Boses 1: Hay naku! Kawawa naman si Audrey. Naiiyak nga ako kapag inaapi sya ng tatay nya.

Boses 2: Oo nga! Ambigat nga sa dibdib eh.
Boses1: At 'yung lola nya, kakainis!

Me, wondering: Sino kaya si Audrey? Bakit s'ya favorite apihin? Pwede ko rin kaya s'yang apihin?

Boses 3: Pero mukhang may gusto na sya kay JR.

Boses 1: Hahahahaha! Wala siguro!

Boses 4: Si Dave parang takot kay Greta.

Boses 2: Si Greta gusto n'ya si JR.

Me, wondering: Bakit naman kaya pinag-aagawan si JR? Hmmmm.

Me, curious: Uy! Sino 'tong JR na to? Bago ba sya?

Boses 5: Ay, si Gerald Anderson man 'yun 'day! Sa Tayong Dalawa.

Me, grinning: Ahehehehe. Mga chosera!

********

breakfast, naabutan kong usapan sa aming staff cafeteria:

Aling Baby: Eh hindi naman n'ya kasalanan na nabaril yung kaibigan nya ah!

Ate Mel: Ano ka ba, Ate Baby! Kapatid nya yun! 'Di ba magkapatid sila?

Me, thinking: Huh? Anong komosyon ito? Sino naman kaya 'yung nabaril? Magkapatid? Binaril n'ya 'yung kapatid nya? Grabe naman 'yun!

Maria: Eh, hindi nga nila alam na magkapatid sila 'di ba?

Aling Baby: Kaya nga! 'Pag nalaman 'yun ni Ingrid, hindi na n'ya mamaltratuhin si JR.

Me, thinking: May ganun? May maltratuhan? Sino naman itong si Ingrid at JR? Staff ba sila? Wala yata akong kilalang ganu'n?

Ate Mel: Pero 'pag nalaman ni JR na ipinakulong ni Helen Gamboa ang nanay n'ya, naku! Napakasama naman kasi ni Helen Gamboa!

Me, thinking: Nya! Ano 'to? Bakit naman nasama si Helen Gamboa dito?

Me, curious: Ate Mel, ano'ng chika?

Ate Mel: Ay! Ahihihihi. Si Helen Gamboa kasi sa Tayong Dalawa nakakainis!

Me, smiling and amused: In fairnezz! Hahaha!

Lip Liner 3

Interview ko kanina sa Grand Hyatt para sa unexpected kong promotion. Well, actually, wala pang result kaya hindi ko pa pwedeng ramdamin ang mga pangyayari. Ang totoo, hindi ko naman in-apply-an ang position. Ni-recommend lang ako ng isa sa mga bosses ko kaya ako nasama sa listahan ng mga possible candidates. Shocked pa nga ako at nanginginig nang ipaalam sa akin na meron akong panayam. That was a day before my birthday.

Anyway, kanina, meron lang nakakatuwang pangyayari na hindi ko na yata kayang kalimutan forever! Panel interview kasi 'yun na na-set up ng ala-una ng tanghali. Wala na akong time mag-lunch dahil magkalayo ang Hyatt Regency na pinagtatrabahuhan ko mula sa Grand Hyatt kaya imagine-in n'yo na lang ang gutom ko.

Bagama't nangangarag na ako sa mga nakaka-nosebleed na mga tanong sa akin ng mga interviewer na isang Pakistani/Australian at isang German, poised pa rin ako kasi gusto kong iparating na confident ako. Nang biglang magtanong ang German nang:

Ms. German: So, how do you handle stress at work?

Me: Well, I don't really get stressed too often...so,...

Ms. German: Alright. But for those times when you do feel stressed, how do you cope up?

In fairness, hindi maayos 'yung una kong sagot. Kaya, nginitian ko s'ya na parang pang-Miss Close up smile bago muling um-answer. Makabawi man lang.

Me: Well, I call my family back home.

Nya!!!! Ano daw? Saan nanggaling 'yun????? Pucha! Ito 'yung mga rare moments sa buhay natin na gusto nating i-erased ang mga bagay na nasabi na natin. Pero siyempre, panel interview kaya hindi ko pwedeng madaya at mag-pretend na bingi yung interviewer at panindigan na hindi talaga 'yun yung nasagot ko. Kaya, may I pray na lang ang lola na sana, tanggapin na lang 'yung answer ko at wala nang follow up question na parang malabong mangyari dahil parehong kumunot ang noo nila. 'Pag nagkataon, hindi ko yata kayang i-defend ng mahusay ang answer ko.

Ms. German: I don't understand how calling your family could help you handle stress at work.

Me too!!!! In fairnes, nakaka-relate ako sa 'yo. Waaaaahhhh! Eh, anong gagawin ko ay! Smile na lang ulet.

Mr. Pakistani/Australian: Do you care to elaborate on that Mr. Salviejo?

Chosero! Miss poh! Ahehehehehe. E-elaborate pa talaga! Pwede bang tapusin na ang question and answer portion? Derecho na sa talent competition! Kahit mag-limbo rock, kakayanin ko! Hahahahaha! Anyway, with super confidence na hindi ko alam kung saan nag-originate, pinalipat-lipat ko ang tingin sa kanilang dalawa sabay smiley face bago sumagot na parang nangungusap.

Me: Of course. You see, sometimes, when we get stressed and everything seems so messed up already, it gets harder to convince ourselves that everything's gonna be okay. So, at times, we need other people to assure us that everything is really going to be alright. It makes a difference hearing it from anyone other than ourselves because we tend to believe somehow that everything will be okay.

Saylenz. Nakiramdam ako. Ako ba yung sumagot nun? Baka may iba pang tao sa loob ng room na gusto akong tulungang sumagot, mag-te-thank you ako. At pagtingin ko sa mga interviewer, nakakaloka! Sabay silang naka-smile sa akin habang tumatango-tango. Impairnez! Naramdaman ko ang pangyayari! Ahihihihi. Parang minahal ko ang moment. Parang naramdaman ko 'yung naramdaman ni Gloria Diaz nung nanalo siya sa Miss Universe. Choz! Mag-ambisyon? Hahahahaha.

Anyway, nang matapos ang nakaka-tuyot na interview na meron pang mga core competencies, define leadership chuchu pati how do you motivate yourself eklavou, sinabihan ako na ipapaalam na lang sa akin ang result dahil meron pa daw ibang iinterview-hin na candidates. Nagpasalamat ako sa time nila at naisip ko na kahit siguro ano pa ang maging result nito, proud ako kasi feeling ko na-represent ko ang Philippines ng bonggang bongga. Ahihihihihi.

Sana naman, mapasok ako sa top 3 finalist. Ahihihihihi.

Lip Liner 2

November 1 ngayon.

Napanaginipan ko ang tatay ko kagabi. Bakit gano'n? Sa panaginip ko, hindi ko man lang naisip na patay na ang Papa ko. Ipinakilala ko pa daw sa kanya ang mga kaibigan kong sila Shai, Jong, Domeng at Bessie. Marami naman akong kaibigan pero sila lang daw ang nasa bahay n'ung oras na 'yon. Sabi ng istriktong Papa ko:

"Ah oo, kilala ko 'yang mga batang 'yan. Mabuti naman at sila ang mga kaibigan mo..."

Tapos, nalipat kay Ryan Eigenmann 'yung eksena. Ahihihihi.

Ano kaya ang ibig sabihin ni Papa?

Lip Liner

Breakfast.

Sa pagitan ng pagnguya at habang tinitignan ko s'ya sa aking side peripheral, heto ang isinagot ko sa friend kong si April na nag-ce-celebratre ng kanyang centennial anniversary nang i-try n'ya akong okrayin at buong pananalig n'yang sabihin na mas mukha s'yang bata sa akin dahil wala pa daw s'yang kulubot:

"Hindi ko papatulan 'yang sinabi mo dahil hindi kita gustong mapahiya...".

Ang aga aga!