Sa Iyo, Garland

Maaanghang na salita sana ang gusto kong bitawan. Gusto ko sanang magalit. Gusto ko sanang ibuhos ang sama ng loob ko sa pamamagitan ng blog na ito. Ayoko na sanang isipin kung meron man akong masasaktan o kung masasaktan man ako sa gagawin at sasabihin ko. Hindi ko na rin alintana kung ano man ang iisipin ng mga taong makakabasa nito tungkol sa akin. P*cha! Galit na ako, sila pa ba ang isasaalangalang ko?

Kaya nagsulat ako. Gumawa ng post na huhupa sa nararamdaman ko. Pinaigting ko ang bawat salita at nilukuban ko ng apoy ang lahat ng puntong gusto kong iparating. Marami akong katanungan.

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi mo ako nakayang harapin.

Hindi ko maintindihan kung bakit pinaniwala mo akong maayos ang lahat sa atin.

Hindi ko maintindihan kung bakit wala kang ibinigay sa aking respeto.

Hindi ako lumuha habang ginagawa ko ito. Pero gusto kong umiyak. Dahil hindi ako makapaniwala na darating pala ang araw na makakaya kong isulat sa iyo ang mga bagay na naisulat ko. Puno ng hinanakit at hitik sa panunumbat.

Sa kabila nu'n, hindi ko makita ang sarili ko. Bagama't nang matapos, naghanda na akong i-publish ito.

Binasa ko ulit. Nag-proof read. Dalawang beses.

Nag-isip at huminga ng malalim. Iginalaw ko ang cursor at naghandang pindutin ang "publish post".

Pumikit ako sandali. Kumuha ng lakas ng loob.

Tapos...

Pinindot ko ang "close button".

Kung anuman ang naisulat ko, burado na.

Sino lang ba naman ako? Wala akong karapatang magparusa. Wala rin akong karapatang manghusga. Makasalanan din ako. Hindi ko man maintindihan kung ano ang naging pagkukulang ko sa sitwasyon na ito, tanggap ko pa rin na meron akong pagkakamali. Kaya kong harapin 'yon. At, kaya kitang harapin kung sakaling magkita tayong muli.

Hindi ko 'yon ipagdarasal. Pero kung sakali man, haharapin kita.

Ngingitian. At, tatanungin kita kung duwag ka pa ba. Kung ano man ang magiging sagot mo, hindi na rin 'yon magiging mahalaga.

"Duwag ka nga ba?"

Sa kabila ng lahat, binabati kita. Dahil nagtagumpay ka. Nabastos mo ako. Nasaktan mo ako.

At katulad ng mga pagkakataong nasusukol ka, malamang sasabihin mo na naman na parati na lang na ikaw ang mali, na ikaw ang nasisisi.

Pasensiya na. Pero ipapaalala ko lang sa 'yo - hindi ba't ikaw na rin ang may paniniwala na sa buhay hindi kailangan na lagi kang tama?

Bagama't para sa akin baluktot 'yon, hindi ko 'yon alintana dahil hindi ganu'n ang paniniwala ko. Kaya nga siguro may mga nasaktan kang tao dahil ayaw mong gawin kung ano ang tama. Ayaw mong harapin ang sitwasyon ng buo ang loob mo. Duwag ka ba? Takot ka ba sa dikta ng ego mo? O natakot ka lang dahil alam mong hindi mo ako kayang sisihin? Mas madali ba sa 'yo ang tumakbo?

Inaasahan ko na katulad ng palagi mong ginagawa, sa huli, magmamaang-maangan ka at palalabasin mong ikaw ang biktima.

Pasensiya na. Pero kung magkakagayon man, hindi ko maiiwasan ang magtawa.

Dahil kung ganoon pa rin ang pag-iisip mo, hindi ka na nga nagbago. Niloloko mo pa rin ang sarili mo.